Dag lieve mensen,

Weer een berichtje vanuit het hete Sulawesi waar het gelukkig stil is wat betreft aardbevingen en tsunami´s. Het enige dat af en toe beeft en schokt zijn onze lijfjes, zowel intern als extern, daarover later meer.

De overtocht vanuit Flores ging verbazingwekkend soepel. Aangezien niemand ons precies kon vertellen hoe lang de boot erover zou doen, lieten we ons maar verrassen. In een 1^e klas hut, die luxer was dan onze gemiddelde hotelkamer (airco!), mochten we de nacht doorbrengen. Wel een hoog Titanic-gehalte met gesloten hekken in het trappenhuis tussen de 1^e klas (onze dus) en de economy- klas (honderdern indonesiers overal op de grond liggend).We waren uiteraard de bezienswaardigheid van de boot. We zaten nog rustig aan het ontbijt toen iemand ons kwam vertellen dat we al bijna in Makassar waren!

Na een dagje Makassar door naar Tana Toraja, een prachtige streek met mensen met een hele bijzondere cultuur. Een begravenis bijgewoond, toch wel zo´n beetje de belangrijkste ceremonie in hun cultuur. Het werd een grote slachtpartij van 100+ varkens en 20+ buffels, die geofferd moeten worden. Heel bijzonder, ook fijn dat we geen vegetariërs zijn..

Na een dagje rond touren in Toraja hebben we daar voor 3 dagen een trekking gedaan. Erg mooi en lekker even een beetje weg te zijn uit de drukte en te kunnen wandelen. Overnachten in een typisch Toraja-huis met kakkerlakken, ja hoor, leuk! De laatste dag waren we allebei niet zo fit, gelukkig was het toen nog maar een aantal uren lopen naar een lekker bedje.

Want...daarna door naar het noorden van Sulawesi met als doel de Togean eilanden. Alleen om er te komen kost wel wat moeite en daar zijn we nu na twee reisdagen bijna mee klaar (morgen nog de boot overtocht). We waren de eerste reisdag voorbereid op 14 uur bus. Bewapend met oordopjes, boeken, een nekkussentje en diacure in de buik gingen we vol goede moed op weg. Het werd uiteindelijk 17 uur, waarbij de bus ook nog even kapot ging om 10 uur ´s avonds. Fanastisch hoe dat op z´n Indonesisch wordt opgelost. Er wordt een belletje gepleegd naar de dichtstbijzijnde kennis. Daarna vouwen we een kleedje uit voor de bus, maken we een vuurtje in de berm, zetten we wat muziek zo hard mogelijk aan op ons mobieltje en gaan we er gezellig bij liggen. No stress..... Uiteindelijk komt die dichtstbijzijnde kennis aan op het motortje, neemt het kapotte onderdeel van de bus mee en komt ongeveer een uur later weer terug met een nieuw onderdeel. Even sleutelen en karren maar! Makkelijk zat.

Na vandaag weer 5 uur hobbelen in de bus hebben we erg veel zin in weer even bijkomen met zon, zee en strand en dat gaat wel lukken denken we!

Dikke zoen!

Anke en Jeroen