Dag allemaal!

In de tijd van chocolademelk, speculaas en pepernoten een berichtje uit ons nog steeds favoriete land.

Jullie geloven het niet, maar af en toe was het zo koud als Nederland de afgelopen weken!

We zijn de hooglanden van PNG ingegaan. Eerste station was Lake Kutubu, een groot berg meer, waar onze accommodatie op een schiereiland op 100m boven het water fabelachtige uitzichten gaf. Terwijl wij daar een paar dagen de omgeving aan het verkennen waren (sago maken in het moeras, een dorp zien wat op sekonhan klos (humana-bak kleren) na nog zo leeft als eeuwen terug, schedelgrotten bezoeken), bleek vlakbij een nationale top over een nieuw gas project gaande.

In PNG is al het land van iemand en niet van de overheid. In dit geval betekend dat onerhandelingen gingen tussen ExxonMobile, overheid en de locale landeigenaren en chiefs. De zuidelijke hooglanden stonden al niet bekend om haar rust (regelmatige vechten de verschillende clans nog gewapend hun confilcten uit) en deze top zorgde voor de nodige stress. Oproertje hier, schietpartijtje daar en een roadblok van de enige weg die de regio verbind met de rest van de hooglanden..

Op onze hoede voor al deze onrust hebben we eerst maar even de rust van een traditioneel dorpje opgezocht. Geslapen bij een hele lieve familie en van daaruit een voettocht door onaangetast primair regenwoud gemaakt naar de grootste watervallen van PNG. Daar in het bos een warme lunch gemaakt voor onze gidsen (ja Hans, de brander is eindelijk in gebruik) wat ze erg op prijs stelden.

Terug bij Lake Kutubu bleek de veiligheidsstituatie niet verbeterd en de weg nog steeds geblokkeerd, waardoor we hebben besloten de regio vliegend te verlaten. De wachtdagen voor de vlucht mochten we doorbrengen op het compound van een lokale NGO en het Wereld Natuur Fonds. We hebben dankbaar gebruik gemaakt van hun internet en vervoer.

Twee vluchten, één lange busreis, één extreem hobbelige weg met zijn 15en in de achtebak van een Toyata Hilux (de Hilux en de Landcruiser zijn heilige begrippen hier waar de meeste wegen niet op wegen lijken) en 5 dagen verder waren we dan eindelijk weer op de route, bestemming Mt Wilhem, met 4509m de hoogste berg van PNG.

Van bergwoud naar valleien met boomvarens en ander vreemde planten, tot de eindeindelijke summit waar een ietsie pietsie sneeuw lag (ja echt!!), het was onze mooiste trek ooit. Midden in de nacht vertrokken, dik ingepakt in alle warme kleren die we bij ons hebben, bereikten we de top om 7a.m. Daar hadden we eindelijk het geluk van een een wolkenloos uitzicht (treks in het verleden hadden altijd wolken op de top).

Op de tocht naar beneden bedachten we het leuke plan om maar direct door te lopen naar de Ramu vallei (bijna zeeniveau). Twee dagen wandelen volgens onze gidsen.......Nou we hebben in het in 2 zeer lange dagen gered, maar soepel? Beide op ons tandvlees, blaren en een zoveelste leven hebben we de 80km struikelend en vloekend afgelegd. Dat doen we dus nooit meer.

Nu rusten we uit in een resort in Madang onder het genot van een zonnetje en een South Pacific biertje. Morgen weer onder de zeespiegel kijken en de pijn in de beentjes is vergeten. Zielig zijn we niet, erg blij wel!

Groetjes van ons