The Happy Islands

Hai!

Vanuit een loeiheet Port Moresby bij het zwembad het laatste verhaaltje over PNG! Kerstmis is weer voorbij en ook ons 60 daagse visum voor PNG is bijna afgelopen.

We hebben weer wat mooie weken gehad! Deze keer weer in het teken van eilanden, duiken en smoking vulcanoes.

Na de ontberingen van de Mount Wilhelm naar Madang-tocht was het eventjes bijkomen in een resort in Madang. Helaas met de slechtste service die we in PNG gezien hebben dus daar was de lol snel af!

Tijd om de eilanden voor PNG te gaan verkennen, New-Britain en New-Ireland.

We hebben weinig kunnen ontdekken wat met het echte britain en ireland te maken heeft.. Denk eerder aan heel veel vulkanen, fantastisch duiken en palmolieplantages (New-Britain) en aan witte kokosnooteilandjes, blonde krullebollen, een zeer sterke en aanwezige traditionele cultuur en hoge golven die breken op een goed snorkelbaar rif (New-Ireland).

Eerste stop was Kimbe Bay, waar we weer fanatiek gedoken hebben (6 dagen). Ongelovelijk mooie zeebergen met zicht van 50 meter, geweldig koraal en sponsen, van een ghost pipefish tot een paar meter grote haaien, super. Hoogtepunt was een snorkel sessie met een grote pod dolfijnen, een beeld dat nooit meer van het netvlies afgaat. We doken via een luxe resort (Walindi) maar hadden zelf vlakbij een budget accommodatie in een soort taverne, wat wel wat weg had van een groot Gronings studentenhuis. Was niet zo moeilijk om je daar thuis te voelen dus!

Zoveel duiken was orgineel niet de planning maar de slogan van PNG is, `expect the unexpected` dus werden onze plannen weer eens omgegooid. Het vliegveld van de stad waar we heen zouden gaan was nl. dicht. Jaaa.. dat heb je soms. Gelukkig hadden ze een redelijk goede reden, nl dat de vulkaan er vlakbij as aan het spugen was over de landingsbaan. Een paar dagen later was de windrichting weer goed (nl alle as in de richting van de stad waar we heen gingen, maar dat is normaal) en konden we alsnog naar Rabaul..

En dat was erg bijzonder. Rabaul was 15 jaar geleden een hele mooie pacifische stad, gelegen tussen een aantal vulkanen, tot de dag dat twee vulkanen tegelijk uitbarstten en de halve stad onder een laag as bedolven heeft. Een soort modern Pompeii zeg maar. Een aantal gebouwen in de stad staan nog (waaronder het hotel waar we bleven), de rest is gewoon ingestort of verdwenen, de mensen zijn verkast naar een stad in de buurt. En 1 vulkaan is nog steeds actief en staat gezellig te roken en as te spugen. Het was een grote bende maar echt bijzonder om zoveel natuurgeweld te zien.

New-Ireland was ook prachtig. Een week hadden we ervoor, waaronder Kerst. We hebben een bezoek gebracht aan een meester-houtsnijder (hij maakt maskers en snijwerken voor begravenissen, erg belangrijk in de cultuur). Daarnaast hebben we twee dagen gedoken (ook weer erg mooi, vooral veel haaien, misschien wel vanwege de shark-callers), en een aantal dagen op twee eilanden gezeten, Tsoi Boto en Nusa Lik. Een mooie combi, Tsoi Boto was traditioneel in een lokaal guesthouse, waar we als extraatje nog een bruidsprijsceremonie mochten meemaken, inclusief dansen en zingen. De eigenaar van het guesthouse zag onze lonely planet op tafel liggen en vetelde doodleuk dat de schattige blonde krullebollen in de kano op foto op de voorkant zijn zonen zijn! En de foto in de zee recht voor het guesthouse is genomen. Zo ziet het er dus echt uit..

Anke kreeg nog een fijn aandenken aan Tsoi, nl ongeveer 60 beten van bed bugs.. en dat jeukt echt..

Nusa Lik was weer heel anders, prettig comfortabel en westers, en daar hebben we kerst doorgebracht. Relaxed, lekker eten, mooie bungalows, alleen maar Australiërs verder, prima.

Tijd om PNG bye te zeggen en door naar de volgende stop, Singapore, waar we oud en nieuw gaan vieren en plannen gaan maken voor de rest van de trip!

Liefs van ons

Fijne kerstdagen!

Dag lieve mensen,

Even een kort berichtje zonder foto's want we hebben een middeleeuwse internetverbinding!

We wensen iedereen alvast een fijne kerst en het allerbeste voor 2010! Veel liefde, geluk en gezondheid voor iedereen!

Dikke zoen vanuit (nog steeds, laatste week) PNG

Anke en Jeroen

De bibbers in de hooglanden

Dag allemaal!

In de tijd van chocolademelk, speculaas en pepernoten een berichtje uit ons nog steeds favoriete land.

Jullie geloven het niet, maar af en toe was het zo koud als Nederland de afgelopen weken!

We zijn de hooglanden van PNG ingegaan. Eerste station was Lake Kutubu, een groot berg meer, waar onze accommodatie op een schiereiland op 100m boven het water fabelachtige uitzichten gaf. Terwijl wij daar een paar dagen de omgeving aan het verkennen waren (sago maken in het moeras, een dorp zien wat op sekonhan klos (humana-bak kleren) na nog zo leeft als eeuwen terug, schedelgrotten bezoeken), bleek vlakbij een nationale top over een nieuw gas project gaande.

In PNG is al het land van iemand en niet van de overheid. In dit geval betekend dat onerhandelingen gingen tussen ExxonMobile, overheid en de locale landeigenaren en chiefs. De zuidelijke hooglanden stonden al niet bekend om haar rust (regelmatige vechten de verschillende clans nog gewapend hun confilcten uit) en deze top zorgde voor de nodige stress. Oproertje hier, schietpartijtje daar en een roadblok van de enige weg die de regio verbind met de rest van de hooglanden..

Op onze hoede voor al deze onrust hebben we eerst maar even de rust van een traditioneel dorpje opgezocht. Geslapen bij een hele lieve familie en van daaruit een voettocht door onaangetast primair regenwoud gemaakt naar de grootste watervallen van PNG. Daar in het bos een warme lunch gemaakt voor onze gidsen (ja Hans, de brander is eindelijk in gebruik) wat ze erg op prijs stelden.

Terug bij Lake Kutubu bleek de veiligheidsstituatie niet verbeterd en de weg nog steeds geblokkeerd, waardoor we hebben besloten de regio vliegend te verlaten. De wachtdagen voor de vlucht mochten we doorbrengen op het compound van een lokale NGO en het Wereld Natuur Fonds. We hebben dankbaar gebruik gemaakt van hun internet en vervoer.

Twee vluchten, één lange busreis, één extreem hobbelige weg met zijn 15en in de achtebak van een Toyata Hilux (de Hilux en de Landcruiser zijn heilige begrippen hier waar de meeste wegen niet op wegen lijken) en 5 dagen verder waren we dan eindelijk weer op de route, bestemming Mt Wilhem, met 4509m de hoogste berg van PNG.

Van bergwoud naar valleien met boomvarens en ander vreemde planten, tot de eindeindelijke summit waar een ietsie pietsie sneeuw lag (ja echt!!), het was onze mooiste trek ooit. Midden in de nacht vertrokken, dik ingepakt in alle warme kleren die we bij ons hebben, bereikten we de top om 7a.m. Daar hadden we eindelijk het geluk van een een wolkenloos uitzicht (treks in het verleden hadden altijd wolken op de top).

Op de tocht naar beneden bedachten we het leuke plan om maar direct door te lopen naar de Ramu vallei (bijna zeeniveau). Twee dagen wandelen volgens onze gidsen.......Nou we hebben in het in 2 zeer lange dagen gered, maar soepel? Beide op ons tandvlees, blaren en een zoveelste leven hebben we de 80km struikelend en vloekend afgelegd. Dat doen we dus nooit meer.

Nu rusten we uit in een resort in Madang onder het genot van een zonnetje en een South Pacific biertje. Morgen weer onder de zeespiegel kijken en de pijn in de beentjes is vergeten. Zielig zijn we niet, erg blij wel!

Groetjes van ons

In het kielzog van dolfijnen en paradijsvogels

Hallo!

Vanuit het fantastisch land PNG weer een update. We wanen onszelfnog steeds in het paradijs! Na de rieten rokjes was het tijdde jungle op te gaan zoeken aan de overkant van de baai. In de Treetop Lodge hebben we een aantal superdagen doorgebracht met een enorm lieve familie. Anke had helaas de pecheen middenoorontsteking op de lopen en was vervolgensweer een AB-kuur verder.Het infuus met antibiotica hebben we maar even voor bedankt! Terwijl Anke lag uit te zieken op de veranda onder de klamboemet voorbijvliegende toekans, papegaaien, kaketoes en paradijsvogels was Jeroen de jungle aan het verkennen met de lokale boys.

Afgelopen week hebbenwe de dolfijnen gevolgd naareilanden ten oosten van PNG, verder de Pacific in. Met een duikshop start-up (veel vrienden, weinig toeristen) hebben we een onofficiëleduik, trek en vissafari gedaan. Slapen in tenten, zelf koken etc, Jeroen mooie duiken makend tussen de tientallen haaien en ander mooi spul, Anke relaxend op het strand of zeer grotep vissen vangend, waardoor er elke dag verse vis op het menu stond.

Met pijn in ons hart gaan we Milne Bay verlaten voor de zuidelijke hooglanden van PNG.

Groetjes! Anke en Jeroen

Gude in PNG

Gude (Goodday) mensen!

Het heeft weer even geduurd, maar we zijn er nog!

Weer een update van onze belevenissen..

Intussen zijn we in Papua Nieuw Guinea. Maar eerst nog even kort over de laatste week in Indonesië: 2 dagen op de boot naar de stad het dichtst bij PNG, waar we ietwat beschaamd maar toch ook erg opgelucht na elk uitstapje weer onze privécabine opzochten, aangezien het erbuiten wel een vluchtelingenkamp leek (inclusief bijpassende geuren).

Het was echt een gedoe om een visum te krijgen voor PNG, we zullen jullie de precieze details besparen, maar we raden niemand aan het via deze weg te gaan doen. Door alle visa rompslomp hebben we niet erg veel kunnen doen in de omgeving van Jayapura, los van weer even wat leuke strandjes opzoeken. Wel hadden we een leuke papua vrouw van onze leeftijd leren kennen op de boot naar Jayapura die ons wegwijs heeft geholpen in de stad.

Uiteindelijk na ietswat stress hebben we ons visum gekregen en bleek de grensovergang heel makkelijk, en zo stapten we PNG binnen. Aan de andere zijde van de grens ook geen probleem, we werden na wat vriendelijke smalltalk zo naar binnen gestempeld. Toen we vervolgens bedachten dat we nog roepia´s moesten wisselen voor kina´s was het ook geen probleem om gewoon nog even terug te lopen naar Indonesië. Geinig.

PNG is tot nu toe erg relaxt, de mensen zijn superaardig en nieuwsgierig wat je komt doen, vooral in Vanimo waar we de enige toeristen waren, in maanden. Er waren ook direct geen indonesische invloeden meer, we zijn in een keer in de Pacific beland, alle mensen zijn echt zwart, hebben kroeshaar (wat regelmatig blond is!), de dorpjes zijn veel netter en de huisjes hebben allemaal een mooie tuin (tuinieren is een zeer serieuze bezigheid hier, een status symbool).

We hebben een dag een gids gehuurd en wat in de omgeving gewandeld. Vanimo is een stadje van helemaal niks vooral bekend als de surfspot van PNG (dus dan komen er zo´n 4 Aussies per jaar ofzo). De omgeving is prachtig, de kust heeft een mooie branding met veel zandstranden, wat huisjes en heel veel jungle. Erg onderontwikkeld en erg ruig, we hebben uren langs de kust gelopen en regelmatig komen de mensen een praatje maken. Het is geweldig dat de mensen over het algemeen redelijk Engels kunnen (hoera, we kunnen weer communiceren met de locals!) en anders kunnen we nog iets begrijpen van het Pidgin dat ze hier praten. Je lacht je helemaal slap als je het hoort (een titti basket is een BH bijvoorbeeld) maar het is toch echt een taal.

Door naar Port Moresby gevlogen in een mooie Fokker 100 en zijn we door wat militairen uit Nieuw Zeeland (peace force die hier in 2001 de boel moest sussen) die we in Vanimo hadden ontmoet, met hun safe car naar ons guesthouse gebracht. Heel fijn want PM is niet echt de meest veilige stad ter wereld. Meteen de dag erna in een Dash 8 (Anke vindt het maar spannend, die kleine vliegtuigen) naar Alotau, naar een trommel en kano festival, eigenlijk het enige dat we vantevoren gepland hadden. Dat was maar goed ook want alles is vol! Na de eerste dag festival vandaag duizelen alle rieten rokjes, wiegende heupjes en blote mannenbillen voor onze ogen, en er volgen nog twee! Ook gezellig om hier de plaatselijke expats te leren kennen en de eerste avond was het na vele biertjes meteen erg laat.

Het is fijn om jullie reacties te lezen! We hopen dat alles goed is in Nederland en tot snel weer.

Liefs, ons

Soms zit het mee, soms zit het tegen

Dag mensen!

Weer een bericht vanuit het verre Indonesië, Papua deze keer.

Het lijkt intussn wel alsof we alleen maar op zoek zijn naar eilanden met witte stranden en fantastisch duiken, want dat is wat we weer gedaan hebben de laatste weken.

Eerst Bunaken in Noord Sulawesi voor de kust bij Manado, bekend vanwege, jaja, het geweldige duiken. Gelukkig klopte dat helemaal. Superhelder water, een prachtige wand diep naar beneden en na 3 dagen waren allebei weer 6 duiken verder. Anke was een dag helemaal in shock na het zien van een continu heel snel van kleur veranderende octopus, ze dacht even iets van een andere planeet te zien! De strand bungalow was lekker basic, de keuken bracht de meest smakelijke indonesische gerechten en verse vis (2x per dag!!) en we hadden ook nog erg leuk gezelschap.

Na Manado was het tijd om goed door te plannen voor de resterende tijd in Indonesie. Met 3 tickets op zak voor de resterende 2 weken (we moeten 1 november het land uizijn) zijn we naar West-Papua gevlogen. In een keer zien de mensen er volledig anders uit (als je tenminste de originele bevolking bekijkt en niet de geimporteerde Indonesiërs), donkere huid, kroeshaar, hele brede neuzen en gedrongen, prachtig.

Voor de kust van Sorong ligt de Raja Ampat eilanden groep die schijnt verklaard te zijn tot het gebied met de meest biodiverse riffen ter wereld. Een walhalla voor duikers en onderwater fotograven. Dat konden we natuurlijk niet zomaar aan ons voorbij laten gaan. Uiteraard zonder voorbereiding zijn we een kantoor binnen gestapt, van een Nederlander die daar al bijna 20 jaar duiktrips organiseert en intussen twee duikresorts heeft gemaakt, bijna de enige in de regio. We werden nogal raar aangekeken dat we niet gereserveerd hadden en maar voor 3 dagen wilden gaan, `Normaal vliegen onze gasten in en duiken ze 1 of 2 weken, daarna vliegen ze weer naar huis` (met andere woorden: totaal niet ingespeeld op backpackers). Na lief lachen, een beetje naief doen en een aanval op ons budget is het toch gelukt.

Na onze transformatie van backpacker naar flashpacker zaten we in een geweldig duikresort met houten hutten waar de vissen (inclusief een zwartvin haaitje en een bamboo shark) zo onderdoor zwemmen. Tot onze schrik zaten er 8 Nederlanderse duikers! Ook tot onze schrik kregen we ineens te maken met regels en een weinig flexibele organisatie, dat was even wennen na zoveel vrijheid. We werden er bijna recalcitrant van. Gelukkig was het wel allemaal erg keurig voor elkaar en waren de duiken supermooi (haaien met baarden wobbegongs gezien en heel veel gek klein gekleurd spul waaronder een pigmee seahorse). Door de nieuwe maan hebben we ook kennis gemaakt met echte STROMING (aan de rifhaak hangend in een zandstorm, zo voelde het ongeveer).

Tot zover zat alles mee, terug in Sorong werd het echter minder. Het zat natuurlijk ook al wel erg lang mee allemaal. Anke ziek (ernstig aan de diarree, zo zie je maar, een luxe resort zegt niks) en de vlucht die we zouden nemen naar het volgende stadje op Papua, Manokwari, bleek gecanceld te zijn toen we 6 uur ´s ochtends op het vliegveldje stonden.. Oh ja, zo kon het ook..Toen bleek het wel heel fijn dat we begeleid werden door iemand van het duikresort, die alles met ons geregeld heeft.

Intussen heeft Anke weer wat kleur rond d´r neus, doet de antibiotica, die we niet voor niks mee hadden, z´n werk en gaan we niet meer vliegend maar met de boot richting de grens met Papua Nieuw Guinee.

Groetjes van ons!

Een weekje niksen

Even een korte update!

Het was een heerlijk weekje op de Togean eilanden zo tussen de evenaar en de 1 graad zuiderbreedte. Waar de zon opkomt, recht omhoog klimt en loodrecht weer in de zee ondergaat. Met witte stranden en palmbomen en ondoordringbare jungle. Met een eiland met een actieve vulkaan. Waar het heel heet kan zijn maar ook heel hard kan regenen. Waar pythons van 6 meter in de jungle voorkomen, die we gelukkig niet gezien hebben. Waar aapjes wonen, ook degene met die hele grote ogen (tarsiers), die we helaas niet gezien hebben. Waar het duiken wederom heel mooi was, maar we ook het dynamiet van de vissers hoorden. Waar zeenomaden wonen met hun huizen op palen. Waar we nog steeds op de public boat de bezienswaardigheid van de dag zijn en 100 keer onze naam vertellen, waar we vandaan komen, of we getrouwd zijn en kinderen hebben en waar we naartoe gaan, intussen in het gebrekkig Indonesisch.

Intussen zijn we de evenaar weer gepasseerd en bevinden we ons weer op het noordelijk halfrond (voor even) in Manado, voordat we weer naar het volgende eilandje gaan (Bunaken).

Het is nog steeds elke dag genieten!

Liefs van Anke en Jeroen

Varkens, buffels en bussen

Dag lieve mensen,

Weer een berichtje vanuit het hete Sulawesi waar het gelukkig stil is wat betreft aardbevingen en tsunami´s. Het enige dat af en toe beeft en schokt zijn onze lijfjes, zowel intern als extern, daarover later meer.

De overtocht vanuit Flores ging verbazingwekkend soepel. Aangezien niemand ons precies kon vertellen hoe lang de boot erover zou doen, lieten we ons maar verrassen. In een 1^e klas hut, die luxer was dan onze gemiddelde hotelkamer (airco!), mochten we de nacht doorbrengen. Wel een hoog Titanic-gehalte met gesloten hekken in het trappenhuis tussen de 1^e klas (onze dus) en de economy- klas (honderdern indonesiers overal op de grond liggend).We waren uiteraard de bezienswaardigheid van de boot. We zaten nog rustig aan het ontbijt toen iemand ons kwam vertellen dat we al bijna in Makassar waren!

Na een dagje Makassar door naar Tana Toraja, een prachtige streek met mensen met een hele bijzondere cultuur. Een begravenis bijgewoond, toch wel zo´n beetje de belangrijkste ceremonie in hun cultuur. Het werd een grote slachtpartij van 100+ varkens en 20+ buffels, die geofferd moeten worden. Heel bijzonder, ook fijn dat we geen vegetariërs zijn..

Na een dagje rond touren in Toraja hebben we daar voor 3 dagen een trekking gedaan. Erg mooi en lekker even een beetje weg te zijn uit de drukte en te kunnen wandelen. Overnachten in een typisch Toraja-huis met kakkerlakken, ja hoor, leuk! De laatste dag waren we allebei niet zo fit, gelukkig was het toen nog maar een aantal uren lopen naar een lekker bedje.

Want...daarna door naar het noorden van Sulawesi met als doel de Togean eilanden. Alleen om er te komen kost wel wat moeite en daar zijn we nu na twee reisdagen bijna mee klaar (morgen nog de boot overtocht). We waren de eerste reisdag voorbereid op 14 uur bus. Bewapend met oordopjes, boeken, een nekkussentje en diacure in de buik gingen we vol goede moed op weg. Het werd uiteindelijk 17 uur, waarbij de bus ook nog even kapot ging om 10 uur ´s avonds. Fanastisch hoe dat op z´n Indonesisch wordt opgelost. Er wordt een belletje gepleegd naar de dichtstbijzijnde kennis. Daarna vouwen we een kleedje uit voor de bus, maken we een vuurtje in de berm, zetten we wat muziek zo hard mogelijk aan op ons mobieltje en gaan we er gezellig bij liggen. No stress..... Uiteindelijk komt die dichtstbijzijnde kennis aan op het motortje, neemt het kapotte onderdeel van de bus mee en komt ongeveer een uur later weer terug met een nieuw onderdeel. Even sleutelen en karren maar! Makkelijk zat.

Na vandaag weer 5 uur hobbelen in de bus hebben we erg veel zin in weer even bijkomen met zon, zee en strand en dat gaat wel lukken denken we!

Dikke zoen!

Anke en Jeroen